Historia figury Matki Bożej Królowej jest bardzo niejasna. Wizerunek powstał najprawdopodobniej w drugiej połowie XIX wieku w Europie zachodniej (przypuszczalnie w Niemczech lub Holandii). Najprawdopodobniej po powstaniu stanowiła część większej konstrukcji architektonicznej - ołtarza. Później (przypuszczalnie na skutek zamknięcia kościoła w którym się znajdowała) figura trafiała od kupca do kupca, aż znalazła się na Pomorzu. Umieszczona w lokalnym kościele, szybko zasłynęła cudami i licznymi łaskami. Istnieje zwyczaj ubierania Madonna w okolicznościowe "sukienki".
Najnowsze badania wskazują, iż figura pochodzi z flamandzko-burgunckiej szkoły rzeźby sakralnej. Włosy, fryz tuniki oraz delikatne rzeźbienia dłoni i twarzy nadają miękkości figurze, która jest tak charakterystyczna dla właśnie tej szkoły.
Możliwe jest także starsze pochodzenie wizerunku (XVI-XVIII wiek).
„Niewiasta obleczona w słońce
i księżyc pod jej stopami,
a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu”.